انواع کمردرد
دو نوع کمردرد وجود دارد:
- کمردرد حاد یا کوتاه‌مدت که چند روز تا چند هفته طول می‌کشد. بیشتر کمردردها از نوع حاد هستند و با خودمراقبتی طی چند روز برطرف شده و عارضه یا محدودیتی برای فرد به‌جا نمی‌گذارند. در برخی موارد چند ماه طول می‌کشد تا علائم برطرف شوند.
- کمردرد مزمن، ۱۲ هفته یا بیشتر، حتی باوجود برطرف شدن آسیب اولیه یا علت زمینه‌ای کمردرد حاد، ادامه دارد. حدود ۲۰ درصد از کمردردهای حاد در یک سال به کمردرد مزمن با علائم پایدار تبدیل می‌شوند. تداوم درد همیشه به این معنا نیست که یک علت زمینه‌ای جدی پزشکی یا علتی که به‌راحتی قابل شناسایی و درمان باشد، وجود دارد. در برخی موارد، درمان میتواند با موفقیت کمردرد مزمن را تسکین دهد، اما در موارد دیگر باوجود درمان دارویی و جراحی، درد ادامه می‌یابد.
کمردرد چگونه درمان می‌شود؟
درمان کمردرد حاد
کمردرد حاد به‌طورمعمول به‌خودی‌خود بهبود می‌یابد. کمردرد حاد معمولاً با استفاده از موارد زیر برطرف می¬شود:
داروهایی که برای تسکین درد و یا التهاب طراحی شده‌اند:
- مسکن‌هایی مانند استامینوفن و آسپرین
- داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن که ممکن است بدون نسخه فروخته شوند. برخی از این داروها توسط پزشک تجویز می‌شوند.
- شل کننده‌های عضلانی که به‌صورت کوتاه‌مدت برای شل کردن عضلاتی که به‌صورت غیرطبیعی منقبض شده‌اند، تجویز می‌شوند.
- مسکن‌های موضعی مانند کرم‌ها، ژل‌ها، چسب‌ها یا اسپری‌هایی که روی پوست استفاده می‌شوند. این مسکن‌ها مانند لیدوکائین، اعصاب پوست را تحریک می‌کنند تا با ایجاد حس گرما یا سرما، باعث کاهش احساس درد -شود.
- کمپرس گرم یا سرد ممکن است به کاهش درد و التهاب و بهبود تحرک در برخی افراد کمک کند.
- کشش ملایم (نه ورزش شدید) بر اساس توصیه پزشک
باید تمام داروهای بالا با تجویز پزشک یا مشورت با داروساز مصرف شوند.
ورزش با شدت بالا، استراحت مطلق در بستر و جراحی معمولاً برای کمردرد حاد توصیه نمی‌شود.
درمان کمردرد مزمن
کمردرد مزمن اغلب با رویکرد مراقبت پلکانی درمان می‌شود و از درمان‌های ساده‌ی کم‌هزینه به سمت رویکردهای تهاجمی‌تر پیش می‌رود. درمان‌های خاص ممکن است به علت زمینه‌ای ایجاد کمردرد بستگی داشته باشد.
مرحله ۱: درمان‌های اولیه:
در روش دارویی، داروهای مورداستفاده ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- مسکن‌ها و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)
- ضددردهای مخدری که توسط پزشک تجویز می‌شود (این داروها باید تنها برای مدت کوتاهی و تحت نظر پزشک استفاده شوند؛ زیرا می‌توانند اعتیادآور باشند، افسردگی را تشدید کنند و عوارض جانبی دیگری داشته باشند.)
- بعضی از داروهای ضدتشنج ممکن است در درمان افراد مبتلا به درد و التهاب سیاتیک مفید باشند.
- داروهای ضدافسردگی مانند داروهای سه حلقه‌ای و مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی‌نفرین (مانند دولوکستین) که معمولاً با صلاح دید پزشک برای کمردرد مزمن تجویز می‌شوند.
روش‌های غیردارویی:
- کمپرس سرد یا گرم
- از سرگیری فعالیت‌های روزانه در اسرع وقت. این کار ممکن است درد را کاهش دهد. استراحت مطلق در رختخواب توصیه نمی‌شود.
- ورزش‌های تقویت‌کننده عضلات مرکزی یا شکم که ممکن است به بهبود سریع کمردرد مزمن کمک کنند. همیشه پیش از شروع یک برنامه ورزشی، باید با پزشک مشورت کنیم.
مرحله ۲: روش‌های مکمل و جایگزین شامل:
تراکشن کمر
- استفاده از طب سوزنی
- فیزیوتراپی
مرحله ۳: گزینه‌های مداخلات پیشرفته‌تر:
- عمل جراحي: هنگامی‌که سایر درمان‌ها با شکست مواجه شوند، ممکن است جراحی برای تسکین درد ناشی از تشدید آسیب عصبی، آسیب‌های جدی اسکلتی عضلانی یا فشار بر عصب در نظر گرفته شود.
جراحی‌های خاص برای شرایط یا علائم خاص انتخاب می‌شوند. بااین‌حال، جراحی همیشه موفقیت‌آمیز نیست. ممکن است ماه‌ها پس از عمل جراحی طول بکشد تا فرد به‌طور کامل بهبود یابد و ممکن است انعطاف‌پذیری کمر به‌صورت دائمی از دست برود.
